Είναι μεγάλη μας χαρά που ο πατριάρχης της οικογένειας Γρυπάρη και ιδρυτής των Φροντιστηρίων μας, Μιχάλης Γρυπάρης, συνεχίζει να γεμίζει τις καρδιές μας και αυτά τα Χριστούγεννα με τη μαγεία της συγγραφικής του πένας.
Χριστούγεννα
Τα Χριστούγεννα είναι το σπίτι. Είναι η οικογένεια, η μητέρα, ο πατέρας, τα αδέλφια, ο παππούς. Είναι η γιαγιά η οποία συδαυλίζει τη φωτιά στο τζάκι που τριζοβολώντας τραγουδεί μαγευτικά τραγούδια. Είναι κυρίως το παιδί, που με άφθαρτες τις αισθήσεις του από τη στέγνια και την τύρβη της ζωής προσπαθεί να «ζήσει» την ανεκλάλητη ευτυχία και να ενωτισθεί τους αίνους της εκκλησίας και των αγγέλων. Χριστούγεννα είναι οι αγρυπνούντες άγγελοι, οι αγραυλούντες βοσκοί, οι απορημένοι και συγκλονισμένοι μάγοι, που «άστρο λαμπρό» τους οδηγεί. Χριστούγεννα είναι η φάτνη, της απλότητας και της μακροθυμίας. Η φάτνη της αγαστής συνύπαρξης φύσης και ανθρώπου, του καταλαγιασμού του άγχους, της άρνησης του στόμφου, της καταδίκης, του εγωισμού των καυχησιάρηδων και των λογοκόπων. Η φάτνη που με την παρουσία και τον συμβολισμό της διδάσκει και δεν εντυπωσιάζει, υποβάλλει και δεν επιβάλλεται, συγκινεί και καλεί τον άνθρωπο να επιστρέψει στη ρίζα του. Η φάτνη τέλος, όπου σε μια στιγμή βουτηγμένη στην κατάνυξη και στη γλυκιά αίσθηση της προσμονής του θαύματος άνοιξε τα μάτια του «παιδίον νέον», ο αγγελιαφόρος της μεγάλης ανατροπής. Εκείνος που παρά την ελευθερία που κήρυξε, παρά την εγκαρτέρηση την επιείκεια, τη συγγνώμη και την αγάπη, που απλόχερα μοίρασε στους ανθρώπους, λοιδορήθηκε, αμφισβητήθηκε όσο κανένας άλλος και τελικά πλήρωσε για τα «κρίματά» του.
Κάποιες στιγμές λοιπόν — σαν αυτές — που πλησιάζουν οι στιγμές νοσταλγίας, ο «κοπιών και πεφορτισμένος» άνθρωπος, που πεινάει για αλήθεια και διψάει για αληθινή και ανυστερόβουλη αγάπη, αναζητεί τον Χριστό, τον μοναδικό, τον ιδανικό. Και δυστυχώς Τον βρίσκει ανεπανόρθωτα εκκοσμικευμένο, περιβεβλημένο με εξουσία ανθρώπινη. Τον βλέπει να έχει γίνει δόγμα με στεγανά απολυτότητας, μισαλλόδοξος, διώκτης, τιμωρός, αίρεση, πρόφαση, χλιδή και μεγαλοπρέπεια. Ο Χριστός, όπως περιγράφεται στις «πράξεις των Αποστόλων», δεν είναι ο διώκτης των αντίμαχων. Δεν είναι η πρόφαση των τυχάρπαστων και σφετεριστών, δεν είναι ο Χριστός της Ιεράς Εξέτασης, που έρριχνε στην πυρά τους δήθεν αιρετικούς και τις δήθεν μάγισσες. Δεν είναι ο Χριστός της «ελέω θεού» βασιλείας, ούτε ο Χριστός της βαρύτιμης και χρυσοΰφαντης φορεσιάς και των πολυτελών αυτοκινήτων.
Κι όμως παρόλ' αυτά ο Χριστός υπάρχει. Δίπλα μας και οδοιπορεί μέσα στους αιώνες ανερμήνευτος και παρανοημένος γεμάτος εγκαρτέρηση, επιείκεια, συμπόνια και συγγνώμη.
Υπάρχει και είναι για μας ένα αξεπέραστο παιδαγωγικό πρότυπο, ένα θερμό μήνυμα ελευθερίας, ένα ανυπέρβλητο παράδειγμα διαλόγου και συνδιαλλαγής, μία κιβωτός συγκατάβασης κι αγάπης. Είναι ο Δάσκαλος, που παιδαγωγεί στην αλήθεια, ανθρωποποιεί, διανοίγει απέραντους πνευματικούς ορίζοντες, καθοδηγεί, παρηγορεί και γαληνεύει τις ψυχές μας.
Επιστροφή λοιπόν σ' Αυτόν και τις αξίες, που δίδαξε με τη γέννηση και τη ζωή του. Γιατί, ακόμη κι αν χιμαιρική θεωρείται σήμερα η πίστη σ' ένα καλύτερο και ανθρωπινότερο μέλλον, δεν μπορούμε να σταθούμε και να συνεχίσουμε χωρίς να πιστεύουμε, ότι κάπου υπάρχει ένα «αστέρι», που φέγγει για μας. Αυτή η πίστη μοιάζει με ένα λουλούδι υπόσχεσης, που, αν μαραθεί, θα παραμείνουμε θλιβερά γυμνοί, μόνοι και ανυπεράσπιστοι σε μια εποχή, που καταδυναστεύει την ύπαρξή μας.
Γρυπάρης Μιχάλης
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Ιδρυτής Φροντιστηρίων Ακάδημος - 1972
Συγγραφέας
τ. Διευθυντής Λεοντείου Λυκείου Πατησίων
